Początek lat 60. - łagodniejsza polityka cara Aleksandra II wobec Polaków (wojna krymska) - ożywienie gospodarcze w Królestwie Polskim - ogłoszenie amnestii – do kraju powrócili zesłani na Sybir Polacy - powstaje Towarzystwo Rolnicze, prezesem Andrzej Zamoyski (rozwiązane po manifestacjach w kwietniu 1861) Manifestacje patriotyczne - zawiązywanie tajnych organizacji niepodległościowych przez młodzież szkolną oraz inteligencję (ludzi wykształconych, zajmujących się pracą umysłową) - cel: wybuch kolejnego powstania, żądania swobód obywatelskich i narodowych - koniec lutego 1861 podczas jednej z manifestacji na Krakowskim Przedmieściu wojsko carskie zabiło pięciu młodych ludzi – ich pogrzeb stał się kolejną wielką demonstracją - Delegacja Miejska – utworzona po manifestacji w lutym 1861; jej celem było odzyskanie autonomii Królestwa; do jej członków należeli m. in. Leopold Kronberg, Józef Igancy Kraszewski, Tytus Chałubiński, Dow Bor Meisels, Karol Beyer - kolejne manifestacje były tłumione przez władze carskie Aleksander Wielopolski - postać kontrowersyjna: lojalny wobec cara, ale także wielki reformator - Naczelnik Rządu Cywilnego - reformy: zwiększenie szkół elementarnych, reaktywował Szkołę Główną w Warszawie, wydał dekret o likwidacji pańszczyzny, dzięki niemu Żydzi zostali zrównani w prawach z resztą społeczeństwa - rozgoryczony postawą Polaków po powstaniu styczniowym: Dla Polaków można czasem coś dobrego zrobić, ale z Polakami nigdy Biali i Czerwoni - grupy działaczy politycznych dążących do odzyskania przez Polskę niepodległości - Biali: krąg powstały wokół Towarzystwa Rolniczego i Delegacji Miejskiej; cel: odzyskanie niepodległości na drodze reform, przy współpracy z państwami Zachodu – jednocześnie odrzucenie idei zbrojnej walki o niepodległość - Czerwoni – krąg radykalny (należał do niej Jarosław Dąbrowski), opowiadający się za jak najszybszym wybuchem powstania, ścisłą współpracą z rewolucjonistami z Zachodu oraz Rosji; chcieli przywrócić Królestwu granice z 1772 roku; zakładali sieć tajnych kółek spiskowych na terenie trzech zaborów Powyższy materiał został opracowany przez Przeczytanie i zapamiętanie tych informacji ułatwi Ci zdanie klasówki. Pamiętaj korzystanie z naszych opracowań nie zastępuje Twoich obecności w szkole, korzystania z podręczników i rozwiązywania zadań domowych.

Cele lekcji: Poznasz przyczyny wybuchu powstania na ziemiach polskich w XIX w. Kryteria sukcesu: Omawiam sytuację na ziemiach polskich przed kim byli Biali i przyczyny wybuchu kiedy rozpoczęło się powstanie. Ilustracja 1. Królestwo Polskie. Wikipedia Klęska powstania listopadowego przyczyniła się do zniechęcenia Polaków do konspiracji. W poszczególnych zaborach podejmowano szereg reform mających na celu poprawę warunków życia ogółu społeczeństwa. zabór pruski – rozwój gospodarczy, praca organiczna – wspólna praca obywateli dla dobra ogółuzabór rosyjski – odwilż posewastopolska, rozwój rolnictwa, aktywność społecznazabór austriacki – aktywizacja polskich ośrodków kulturalnych i naukowych. Reformy w Rosji pobudziły aktywność środowisk niepodległościowych. Powstały wówczas ugrupowania polityczne: Biali – uważali, że do powstania należy się przygotować, a jego wybuch uzależniali od poparcia zachodnich – dążyli do rozpoczęcia walki zbrojnej, byli zwolennikami zmian demokratycznych, prowadzili działalność konspiracyjną. Ilustracje Manifestacje. Wikipedia W drugiej połowie XIX wieku wzrastały nastroje patriotyczne. Ilustracja 4. Aleksander wielopolski. Wikipedia W1861 r. w administracji Królestwa Polskiego ważne wydarzenie objął Polak Aleksander Wielopolski, przeciwnik działalności konspiracyjnej. Doszło wówczas do wielu demonstracji. Oparciem dla Polaków był wówczas kościół katolicki. Bezpośrednią przyczyną wybuchu powstania była branka – masowy pobór młodych ludzi do wojska carskiego. Przyczynami pośrednimi było dążenie Polaków do odzyskania niepodległości, utworzenie niepodległego państwa polskiego. Powstanie rozpoczęło się 22/23 stycznia 1863 r. Polecenia dla uczniów do wykonania – czas do 35 minut: Pracujemy na Teams. Na każdej lekcji według temat i kryteria sukcesu w zeszycie – 2 przesłane informacje i tekst z podręcznika – str 100-101. – 12 Napisz w zeszycie informacje na temat:Sytuacja w zaborach – 12 minut. Może być w formie tabeli. Zabór pruskiZabór rosyskiZabór austriacki Kim byli Biali i wybuchu infografiki – 4 się tego tematu. Prześlij pracę pisemną do następnej lekcji za pośrednictwem formularza kontaktowego, dziennika elektronicznego lub na moją pocztę (iwierzbicka@

Powstanie styczniowe było największym powstaniem narodowowyzwoleńczym w XIX wieku. Po nieudanych dotychczas próbach, dla niektórych stanowiło ono ostatnią nadzieję na odzyskanie niepodległości. Pomimo wielu rzeczy, które odróżniały je od powstania listopadowego, również i ten zryw skończył się szukasz więcej informacji i ciekawostek, sprawdź także zebrane w tym miejscu artykuły o powstaniach. Przed powstaniem styczniowym Imperium Rosyjskie wobec Królestwa Polskiego 2 marca 1855r. – ta data okazała się być początkiem zmian w Królestwie Polskim. Zmarł car Mikołaj I Romanow, zwany „żandarmem Europy”. Tron Wszechrusi przypadł jego synowi Aleksandrowi II. Koronacja odbyła się już po przegranej przez Rosję wojnie krymskiej. Nowy władca zrozumiał powody tej klęski i rozpoczął wprowadzanie reform, które miały poprawić sytuację zarówno samej Rosji, jak i zależnych od niej prowincji. Kiedy car pierwszy raz pojawił się w Polsce, krótko przekazał oczekującym informacje, że Polacy nie powinni marzyć o reformach politycznych. Ale jednocześnie złagodził nieco politykę, jaką wobec Królestwa prowadził jego ojciec. W 1856r. zniósł trwający od 23 lat stan wojenny. Wkrótce ogłosił amnestię dla powstańców, którzy emigrowali z kraju po powstaniu listopadowym, po czym ułaskawił część zesłanych na Sybir. Zezwolił na założenie w Warszawie Akademii Medycznej i zawiązanie Towarzystwa Rolniczego. Równocześnie w latach pomiędzy upadkiem powstania listopadowego a wybuchem powstania styczniowego do rosyjskiej armii wcielono siłą ok. 200 000 Polaków tylko z terenu Królestwa Polskiego. Powróciło 23 000, straty wyniosły ok. 177 000. Zginęli w bitwach prowadzonych przez Rosję na terenie całego Imperium. Dostępne opisy potwierdzają, że służba w armii Rosyjskiej była jedną z najcięższych na świecie. Sytuacja w kraju Łagodniejsza polityka Rosji wobec Królestwa Polskiego zachęciła do powstawania ruchów i organizacji pielęgnujących polską kulturę i myśli narodowowyzwoleńcze. Pierwsze organizacje studenckie zaczęły powstawać w 1856r. na wyższych uczelniach na terenie Rosji. Rok później, kiedy założono Akademię Medyko-Chirurgiczną, działalność taka rozpowszechniła się także na terenie Królestwa. Sytuacją w kraju interesowali się również powstańcy listopadowi na emigracji. Zgodnie twierdzili, że do skutecznej walki o niepodległość niezbędny jest udział chłopów. Wskazywali na konieczność ich uwłaszczenia, co zapewniłoby poparcie tej licznej części społeczeństwa dla „sprawy polskiej”. Jednak dwie najważniejsze organizacje powstały w Warszawie. Daty ich zawiązania są zbliżone, jednak poglądy znacznie się od siebie różnią. Pierwsza to stronnictwo tzw. „białych”. Powiązani byli początkowo z Towarzystwem Rolniczym w Warszawie, a ich członkowie wywodzili się głównie z burżuazji, ziemiaństwa i inteligencji. Opowiadali się za pokojowymi manifestacjami, pracą u podstaw, negocjacjami z Rosją i integracją pomiędzy zaborami. W opozycji do „białych” rozwinęło się stronnictwo „czerwonych”. Ich członkowie wywodzili się spośród młodzieży skupionej wokół warszawskiej Akademii Medycznej. Celem „czerwonych” było jak najszybsze wzniecenie powstania. W 1862r. członkowie organizacji zawiązali Komitet Centralny Narodowy, który wkrótce doprowadził do wybuchu powstania styczniowego. Ważnym elementem dla rozwoju patriotyzmu, zwłaszcza wśród młodych ludzi, były manifestacje, nabożeństwa i wydarzenie organizowane z powodu różnych wydarzeń. Zalicza się do nich nabożeństwo za dusze Adama Mickiewicza, Juliusza Słowackiego i Zygmunta Krasińskiego, manifestację po pogrzebie wdowy po generale Sowińskim, manifestację z okazji rocznicy wybuchu powstania listopadowego, manifestację z okazji rocznicy bitwy pod Olszynką Grochowską Opis większości z powyższych manifestacji pozwala na dokładne poznanie ich przebiegu. Krwawo tłumione liczne wystąpienia Polaków doprowadziły do ogłoszenia przez kościół katolicki w Polsce żałoby narodowej. Wybuch i najważniejsze bitwy powstania styczniowego Wybuch powstania styczniowego Od jakiegoś czasu wybuch powstania zdawał się być przesądzony, kwestią sporną pozostawało tylko „kiedy” – w którym roku i miesiącu. Początkowo wstępna data została ustalona na wiosnę 1863r., ale znacznie przyspieszyła ją informacja o planowanej przez Rosjan kolejnej brance do armii, planowanej na styczeń tego samego roku. Ostatecznie powstanie styczniowe wybuchło w nocy z 22 na 23 stycznia 1863r. Klęska powstania listopadowego skutkowała likwidacją wojsk Królestwa Polskiego. Dlatego dowódcy styczniowi byli świadomi konieczności prowadzenia walk poprzez oddziały partyzanckie. Początkowo atakowano wybrane pomniejsze garnizony rosyjskie, jednak w większości zostały one odparte. Pierwsze ataki powstańców skupiły się na zablokowaniu łączności pomiędzy garnizonami. Te działania zakończyły się sukcesem – na jakiś czas informacje przekazywane z poszczególnych jednostek nie docierały do celu. Wkrótce oddziały powstańcze wycofały się do lasów, gdzie rozpoczęły szkolenie kolejnych ochotników. Książki, w których przeczytasz o Powstaniu Styczniowym Najważniejsze bitwy powstania styczniowego Powstanie styczniowe było wojną partyzancką. Dlatego dowódcy unikali bitwy na otwartym polu, nękając Rosjan niewielkimi oddziałami. Ze względu na konieczność szybszego rozpoczęcia walk, powstańcy nie byli dokładnie zaopatrzeni. Dlatego walki prowadzono metodą podjazdową. W trakcie całego konfliktu stoczono ponad 1200 potyczek. Do najważniejszych bitew powstania styczniowego zalicza się starcia pod: Miechowem – 17 lutego, zakończone porażką powstańców, Małogoszczą – 24 lutego, zakończone porażką, Skałą – 5 marca, zakończone zwycięstwem, Chrobrzem – 17 marca, zakończone zwycięstwem,Grochowiskami – 18 marca, zakończone zwycięstwem,Krzykawką – 3-4 maja, zakończone klęską Stokiem – 5 maja, zakończone zwycięstwem, Żyrzynem – 8 sierpnia, zakończone zwycięstwem. Wybuch Powstania Styczniowego i jego przebieg krok po kroku - fot. domena publiczna Z kolei jako najważniejszych dowódców oddziałów powstania styczniowego wymienia się:Edmunda Taczanowskiego,Józefa Hause-Bosaka, Zygmunta Padlewskiego, Mariana Langiewicza, Zygmunta Sierakowskiego,Walerego Wróblewskiego, księdza Stanisława Brzóskę. Upadek i represje po powstaniu styczniowym Klęska powstania styczniowego W szeregach powstańców wystąpiło łącznie ok. 200000 osób. Jednak siły rosyjskie regularnie rosły. Ostatnie walki ustały jesienią 1864r. Czyniło to powstanie styczniowe najdłuższym zrywem narodowowyzwoleńczym w XIX w. Jednym z elementów decydujących o przegranej powstańców, było ogłoszone przez cara wiosną 1864r. uwłaszczenie chłopów w Królestwie. Oczekiwana przez tę część społeczeństwa reforma sprawiła, że porzucili oni oddziały partyzanckie i wrócili na swoje ziemie. Powstańcy odnieśli poważne straty. Życia pozbawiono około 30000 ludzi. Rosjanie przeprowadzali masowe i publiczne egzekucje jeszcze w trakcie walk. Poprzez powieszenie zginął ostatni dyktator powstania – Romuald Traugutt, którego dokładny opis procesu zachował się do dzisiaj. Represje po powstaniu styczniowym Po stłumieniu zrywu, Rosjanie przeprowadzili szereg działań, których celem było zwiększenie strat moralnych odniesionych przez Królestwo. Schwytanych powstańców albo zabijano, albo zsyłano na katorgę na Syberię. Niektórych wcielano do carskiej armii. Represje po powstaniu styczniowym dotknęły nie tylko samych powstańców, ale całego kraju. Zlikwidowano całkowicie autonomię Królestwa, jego nazwę zmieniono na „Kraj Przywiślański”. Na szeroką skalę przeprowadzono rusyfikację – język polski zniknął z administracji i szkolnictwa. Zlikwidowano klasztory i dokonano kasaty majątków kościelnych. Powstanie styczniowe było ostatnim zrywem narodowowyzwoleńczym w XIX w. To największe i najdłużej trwające polskie powstanie. W przeciwieństwie do powstania listopadowego, Polacy mieli przewagę liczebną nad przeciwnikiem. Niestety rozmiary klęski i jego efekty skutecznie zniechęciły Polaków do walk o niepodległość na następne kilkadziesiąt lat. Autor: Aleksandra Drążek-Szychta Bibliografia: Kalembka S., Powstanie styczniowe 1863-1864. Wrzenie. Bój. Europa. Wizje, PWN, Warszawa 1990Kieniewicz S., Powstanie styczniowe, PWN, Warszawa 1983Zieliński S., Bitwy i potyczki 1863 – 1864, Szczecin 2012 Czy ten artykuł był dla Ciebie pomocny? Dla 97,5% czytelników artykuł okazał się być pomocny

NACZELNE ORGANY WŁADZY. Art. 1 Statutu Organicznego, podpisanego przez cara Mikołaja I 14/26 lutego 1832 r., głosił: „Królestwo Polskie przyłączone na zawsze do państwa rosyjskiego stanowi nierozdzielną część tego państwa. Ono będzie miało osobny, do potrzeb miejscowych zastosowany rząd, niemniej swoje własne kodeksy cywilny i kryminalny”. Królestwo połączone było z Rosją unią personalną, po powstaniu listopadowym zaniechano jednak odrębnej koronacji cara na króla polskiego. Pomocnik Historyczny „Powstanie styczniowe” (100062) z dnia Powstanie; s. 15

Powstanie 1863-1864 było najdłużej trwającym zrywem niepodległościowym w epoce porozbiorowej. Do walki wciągnęło wszystkie warstwy społeczeństwa, odcisnęło się silnie na ówczesnych stosunkach międzynarodowych, a wreszcie spowodowało ogromny przełom społeczny i ideowy w dziejach narodowych, co wywarło decydujący wpływ na rozwój nowoczesnego społeczeństwa polskiego. Osłabienie Rosji po klęsce w wojnie krymskiej doprowadziło do liberalizacji jej polityki wewnętrznej. Nadzieje na szersze koncesje car Aleksander II w 1856 r. przeciął słowami „żadnych marzeń”. Patriotyczne kręgi liberalno-konserwatywne, głównie ziemiańskie, skupione wokół Andrzeja Zamoyskiego, liczyły na przywrócenie w Królestwie Polskim statusu konstytucyjnego sprzed 1830 r., natomiast demokratyzujące środowiska młodzieży i części mieszczaństwa, ośmielone osłabieniem Rosji i zwycięstwem włoskiego ruchu narodowego, wysuwały hasła niepodległościowe. Pierwsi jako umiarkowani zyskali nazwę „białych”, drudzy „czerwonych”. Najważniejszym problemem była „kwestia włościańska”, czyli likwidacja pańszczyzny i uwłaszczenie chłopów. Koła ziemiańskie godziły się na uwłaszczenie za odszkodowaniem, zaś ruch demokratyczny żądał uwłaszczenia bezwarunkowego, widząc w tym warunek zwycięskiego powstania przeciw Rosji. Namioty żołnierzy rosyjskich na Placu Zamkowym w Warszawie po wprowadzeniu stanu wojennego w Królestwie Polskim w 1861 roku W 1860 r. czerwoni zainicjowali manifestacje religijno-patriotyczne. Jednocześnie konsolidowały się młodzieżowe kółka konspiracyjne. Zaatakowanie przez wojsko rosyjskie 27 lutego 1861 manifestacji w rocznicę bitwy grochowskiej przyniosło pierwsze krwawe ofiary: na pl. Zamkowym padło pięciu zabitych. Władze w obawie przed spontanicznym wybuchem walk zgodziły się na przyjęcie petycji z żądaniem zmiany systemu rządów, którą Aleksander II określił jako zuchwalstwo, ale ostatecznie zgodził się na desygnowanie Aleksandra Wielopolskiego na stanowisko dyrektora Komisji Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego i zapowiedział utworzenie Rady Stanu oraz samorządu miejskiego i powiatowego. Te ustępstwa nie powstrzymały manifestacji. 8 kwietnia 1861 r. od kul Rosjan padło 200 zabitych i około 500 rannych. W Warszawie wprowadzono stan wojenny, rozpoczęły się brutalne represje, organizatorów manifestacji w Warszawie i Wilnie deportowano w głąb Rosji. Przyspieszyło to konsolidację konspiracji: 17 października 1861 utworzony został Komitet Ruchu (Miejski), a w czerwcu 1862 Komitet Centralny Narodowy. KCN kierował Organizacją Narodową, która tworzyła struktury tajemnego państwa polskiego. W planach KCN było powstanie nie wcześniej niż na wiosnę 1863 r. Jednakże „branka” do armii rosyjskiej w połowie stycznia 1863, którą prowokacyjnie zaplanował Wielopolski, zmusiła KCN do wezwania do powstania w nocy z 22 na 23 stycznia 1863 r. Manifest oraz dekrety Rządu Narodowego ogłaszały bezwarunkowe uwłaszczenie chłopów oraz walkę z Rosją o niepodległą, demokratyczną Polskę w granicach przedrozbiorowych. W styczniu 1863 powstanie obejmowało Królestwo Polskie, w lutym rozszerzyło się na Litwę, w kwietniu i maju sięgnęło okolic Dynaburga i Witebska oraz guberni kijowskiej i wołyńskiej. Z Galicji i zaboru pruskiego napływali ochotnicy, broń i zaopatrzenie. Przybyli też ochotnicy z Włoch, Węgier, Francji, a także Rosji. Najpoważniejszym zawodem była bierna postawa chłopów. Dekret uwłaszczeniowy bez wcześniejszej ideowej agitacji nie odegrał roli mobilizacyjnej, jednakże w rejonach opanowanych przez polskie oddziały udział chłopów stopniowo wzrastał. Ochotnicy pochodzili z ludu miejskiego, szlachty zaściankowej, robotników, inteligencji, młodzieży gimnazjalnej i studenckiej. Późną wiosną i latem 1863 walczyło do 35 tys. powstańców, mając przeciwko sobie w samym tylko Królestwie 145 tys. Rosjan. Tajemnym państwem polskim kierował RN. Podlegała mu cywilna i wojskowa organizacja terenowa. Powstańczą dyplomacją z centralą w Paryżu kierował Władysław Czartoryski. Wybuch walk, a zwłaszcza to, iż Rosjanie już w pierwszych dniach nie stłumili „ruchawki poborowych”, zaskoczył stolice zachodnie, a opinia publiczna zareagowała sympatią dla Polaków. W Paryżu, Londynie i Wiedniu, a także w Petersburgu wiedziano, że kryzys może przekształcić się w nową wojnę z Rosją. Dyplomacja rosyjska twierdziła, iż powstanie to jej sprawa wewnętrzna, a ruch polski wymierzony jest w porządek europejski. Jednakże ujawnienie rosyjsko-pruskiej konwencji z 8 II 1863 o solidarnej walce z Polakami umiędzynarodowiło powstanie i umożliwiło mocarstwom zachodnim przejęcie inicjatywy dyplomatycznej – przede wszystkim dla własnych celów. Napoleon III, owładnięty ideą oparcia granic na Renie, skierował atak polityczny przeciw Prusom, dążąc do sprowokowania wojny, i zabiegał o sojusz z Austrią. Wielka Brytania nie zamierzała dopuścić do wojny Francji z Prusami, blokowała możliwość sojuszu francusko-austriackiego i dążyła do rozbicia porozumienia francusko-rosyjskiego. Austria rywalizowała z Prusami o prymat w Niemczech, ale odrzuciła francuskie oferty sojuszu, by nie wspierać Napoleona III kosztem interesów niemieckich. O militarnej pomocy, na którą liczyli Polacy, nie mówiono, choć Napoleon III zachęcał do kontynuowania powstania. Francja, Anglia i Austria uzgodniły koncepcję dyplomatycznej interwencji w obronie praw Polaków i w kwietniu wystosowały noty utrzymane jednak tylko w tonie perswazji. RN spodziewał się, że rozwój powstania będzie popychał mocarstwa do konfliktu zbrojnego. Toteż polskie akcje dyplomatyczne zmierzały do skłonienia Francji, Anglii i Austrii do militarnego wsparcia Polski. Podkreślano zwłaszcza, że odbudowa niepodległej Polski jest warunkiem zbudowania trwałego pokoju w Europie. Petersburg widząc, że nie grozi nowa wojna, pozostawiał drzwi otwarte do negocjacji, ale zdecydowanie negował prawo mocarstw do interwencji. W czerwcu 1863 mocarstwa zachodnie sformułowały warunki: amnestii dla powstańców, utworzenia przedstawicielstwa narodowego i rozszerzenia koncesji autonomicznych w Królestwie, konferencji sygnatariuszy traktatu 1815 r., a na czas jej trwania zawieszenie broni. I tym razem było to dalekie od polskich oczekiwań. Liczono jednak, że odrzucenie tych żądań skłoni Francję, Anglię i Austrię do stanowczych kroków, w tym do uznania Polaków za stronę walczącą. Aleksander II i jego ministrowie, świadomi ryzyka wojny, ale pewni poparcia społeczeństwa, odrzucili noty mocarstw. Francja i Anglia uznały to za obelgę, jednak nie odważyły się na podjęcie wyzwania. Ten brak stanowczości pozwolił Rosji na przeciąganie negocjacji do sierpnia, a następnie ich zerwanie we wrześniu, kiedy groźba wojny z Zachodem minęła. „Walka powstańcza” obraz Michała Elwiro Andriolli Fiasko interwencji przesądzało o politycznej klęsce powstania. Polacy mogli ze zmiennym szczęściem walczyć z wojskami rosyjskim, ale nie mieli szans na ostateczny sukces. Klęską zakończyła się kampania gen. Zygmunta Sierakowskiego na Litwie (IV-V 1863), a on sam został stracony w Wilnie. Powstanie na ziemiach litewskich i białoruskich trwało wprawdzie do 1864 r., ale były to tylko działania partyzantki leśnej. Katastrofę przyniosła próba powstania na Kijowszczyźnie w maju 1863: chłopi wymordowali oddział młodzieży uniwersyteckiej. Jedynie na Wołyniu płk Edmund Różycki odniósł kilka zwycięstw, ale musiał wycofać się do Galicji, co kończyło walki powstańcze na Ukrainie. Objęcie władzy przez Romualda Traugutta 17 X 1863 podtrzymało walkę, a reorganizacja powstańczych zmierzała do ofensywy wiosną 1864 w oczekiwaniu na wojnę europejską. Zimą 1864 działania trwały głównie w południowej części Królestwa, graniczącej z Galicją, skąd docierała pomoc. W końcu grudnia 1863 na Lubelszczyźnie rozbity został oddział gen. Kruka-Heydenreicha. Najsilniejszym ośrodkiem powstańczym pozostał rejon Gór Świętokrzyskich, gdzie dowodził gen. Bosak, lecz jego zgrupowanie poniosło 21 lutego klęskę, co zapowiadało już kres powstania zbrojnego. Austria wprowadziła 29 lutego stan wojenny w Galicji, a 2 marca władze carskie ogłosiły uwłaszczenie chłopów w Królestwie Polskim: te dwa fakty przekreśliły koncepcję Traugutta rozwinięcia powstania z wykorzystaniem pospolitego ruszenia w zaborze rosyjskim i pomocy z Galicji. W kwietniu 1864 Napoleon III wycofał się z wspierania sprawy polskiej, a W. Czartoryski pisał do Traugutta: „Jesteśmy sami, pozostaniemy sami.” Aresztowania szczerbiły ogniwa tajemnego państwa polskiego, inni zagrożeni ujęciem uchodzili za granicę. Traugutt pozostał do końca: został aresztowany w nocy z 10 na 11 kwietnia. Stracenie 5 sierpnia 1864 na stokach Cytadeli członków ostatniego RN: Traugutta, Antoniego Jeziorańskiego, Rafała Krajewskiego, Józefa Toczyskiego i Romana Żulińskiego, symbolicznie zamykało powstanie. Do grudnia 1864 wymykał się policji Aleksander Waszkowski, powstańczy Naczelnik Warszawy, a ujęty podzielił w lutym 1865 los setek straconych. „Kryjaki”, jak ks. Stanisław Brzózka na Podlasiu, trwali do wiosny 1865. W czasie powstania wojska rosyjskie stosowały odpowiedzialność zbiorową wobec mieszkańców wspierających polskie oddziały. Szczególnie krwawymi represjami na Litwie zapisał się M. Murawiew, który zasłużył na przydomek „Wieszatiel”. Przez polskie szeregi przeszło ponad 50 tys. ludzi. Na obszarze objętym powstaniem od Prosny po Dźwinę i Dniepr stoczono nie mniej niż 1200 bitew i potyczek, zginęło blisko 20 tys. powstańców, Rosjanie wykonali przynajmniej 669 wyroków śmierci, na zesłanie, nie licząc tysięcy karnie wcielonych do wojska, wywieziono 38 tys., z czego ok. 20 tys. na Syberię, w tym 4 tys. na katorgę. Na emigracji znalazło się około 10 tys. powstańców, których część po kilku latach osiadła w Galicji. Konfiskaty majątków i wysokie kontrybucje dotknęły ziemiaństwo, zwłaszcza na Litwie. Powstanie styczniowe wywołało falę antypolskiego szowinizmu w społeczeństwie rosyjskim. Umocniło to kurs reakcji i represji, unifikacji administracyjnej Królestwa z Cesarstwem, rusyfikacji ziem polskich, tłumienia życia politycznego i społecznego. Konflikty między mocarstwami w okresie interwencji dyplomatycznej zaciążyły na układzie sił na arenie międzynarodowej. Sprawa polska na 50 lat zepchnięta została ze sceny międzynarodowej. Klęska i represje w zaborze rosyjskim wywołały ostrą krytykę powstania ze strony kół konserwatywno-ugodowych, z drugiej zaś strony do tradycji roku 1863 nawiązywał odradzający się ruch niepodległościowy. Powstanie styczniowe wywarło wielki wpływ na kształtowanie się świadomości narodowej mas ludowych oraz postaw i programów politycznych przed 1918 r. prof. Jerzy Zdrada Pełna wersja niniejszego tekstu dostępna jest w książce „Węzły pamięci niepodległej Polski”, którą wydało Muzeum Historii Polski. Ilustracja w tle: Artur Grottger, Bitwa, grafika z cyklu Polonia, 1863, domena publiczna.

HomeSubjectsTextbook solutionsCreateLog inSign up Upgrade to remove adsOnly $ zniesieniu granicy celnej z Rosją w Królestwie Polskim nastąpił okres ożywienia in this set (5)Wiosna okresu historycznego, który nastąpił po klęsce Rosji w tak zwanej wojnie krymskiej. Ta przegrana przyczyniła się do złagodzenia polityki II II Romanow został carem Rosji w okresie reform wprowadzonych po klęsce wojsk rosyjskich w wojnie krymskiej. Dał on zgodę na utworzenie Towarzystwa Rolniczego, którego prezesem został hrabia Andrzej Wielkopolski był polskim politykiem i zwolennikiem polityki ugodowej wobec caratu oraz przeciwnikiem powstania. Stał na czele Rządu Cywilnego, który powstał w Królestwie Polskim za zgodą z dwóch głównych ugrupowań politycznych przed i w czasie powstania styczniowego. Na jej czele stali Andrzej Zamoyski i Leopold Kronenberg. Program ugrupowania był umiarkowany, a walkę o niepodległość odkładano na później, gdyż uważali, że to nie był odpowiedni organizacja w Królestwie Polskim przed i w czasie powstania styczniowego. Na jej czele stał Komitet Centralny Narodowy. Jednym z przywódców był Jarosław Dąbrowski. Plany organizacji znacznie różniły się od ugrupowania "Białych" między innymi "Czerwoni" dążyli do natychmiastowego wybuch antycarskiego powstania zbrojnego. Organizacja tworzyła sieci tajnych kółek Quizlet setspsychology chapter 12 set 120 termsconnie-ritterModule 2: Infection Prevention Control Objectives39 termspracticeteachBio Chapter 4 Notes77 termsssomogyi21BYU Anatomy Exam 1173 termshdbaum

królestwo polskie przed wybuchem powstania styczniowego