🥊 Zapalenie Węzłów Chłonnych Szyi Forum

Świńska grypa to choroba wirusowa. Szybko się rozprzestrzenia i może nawet rozwinąć się do rozmiarów epidemii. Obejrzyj filmik i dowiedz się, co przyczynia się do zachorowania na świńską grypę. Lek. Aleksandra Witkowska Medycyna rodzinna , Warszawa. Nasi lekarze odpowiedzieli już na kilka podobnych pytań innych użytkowników

Fot: Popartic / Rak to nowotwór złośliwy wywodzący się z tkanki nabłonkowej. Może rozwinąć się w wielu narządach wewnętrznych. Dając przerzuty do odległych obszarów ciała i innych układów, może powodować powiększenie węzłów chłonnych Rak w obrębie węzłów chłonnych się nie rozwija. Podczas biopsji węzłów chłonnych można wykryć komórki rakowe, jednak są to przerzuty, a nie pierwotne ognisko. Niektórzy pacjenci używają pojęcia rak dla wszystkich typów nowotworów, w tym także dla pierwotnego nowotworu węzłów chłonnych – chłoniaka. Jest to nowotwór wywodzący się z mnożących się bez kontroli komórek układu limfatycznego, czyli limfocytów. Jego objawy często przypominają grypę lub inną infekcję wirusową, dlatego choroba bywa diagnozowana zbyt późno, co powoduje niekorzystne rokowania dla jej leczenia. Chłoniak węzłów chłonnych, czyli rak węzłów chłonnych, to bardzo poważna choroba układu chłonnego, będącego częścią systemu odpornościowego człowieka. Węzły chłonne są niewielkimi gruczołami rozmieszczonymi w całym organizmie i połączonymi naczyniami limfatycznymi. Ich powiększenie może sugerować rozwój nowotworu charakteryzującego się niekontrolowanym rozrostem limfocytów B lub T, czyli komórek układu limfatycznego, które w normalnych okolicznościach stanowią wsparcie w walce z infekcjami. Rak węzłów chłonnych – objawy Objawy chłoniaka mogą być bardzo niespecyficzne, ponieważ wykryto kilkadziesiąt rodzajów chłoniaków – nowotworowych rozrostów układu chłonnego, różniących się przebiegiem i stopniem zagrożenia dla chorego. Niektóre potrafią rozwijać się przez lata niemal bezobjawowo i zwykle są wykrywane przypadkowo. Innym wystarczy kilka tygodni lub miesięcy, by spowodować poważne zmiany w węzłach chłonnych albo nacieki nowotworowe w różnych narządach wewnętrznych. W ostatnich latach obserwowany jest duży wzrost zachorowalności na chłoniaki, zwłaszcza wśród osób po 65. roku życia, trochę częściej u mężczyzn niż u kobiet. Najpowszechniej występującymi chłoniakami są: chłoniak powstający z tzw. małych limfocytów B, zwykle przyjmujący postać przewlekłej białaczki limfatycznej; chłoniak „rozlany” z dużych komórek B; szpiczak plazmocytowy (mnogi); chłoniak Hodgkina (ziarnica złośliwa); chłoniak grudkowy; chłoniak z komórek płaszcza; chłoniak strefy brzeżnej; chłoniaki o dużej dynamice: Burkitta, limfoblastyczne, z obwodowych komórek T. Najczęstszym objawem chłoniaka i przerzutów raka do węzłów chłonnych jest ich niebolesne powiększenie, wyczuwalne na szyi, pod pachami, w pachwinach, rzadziej w innych okolicach ciała. Zwykle towarzyszą mu pojawiające się o różnych porach dnia stany podgorączkowe lub gorączka, osłabienie czy nocne poty, czego wiele osób nie wiąże z chorobą nowotworową, lecz zwykłą infekcją grypową. Innym symptomem schorzenia bywa również szybki spadek wagi albo swędzenie skóry. W zależności od rodzaju i zlokalizowania chłoniaka mogą też pojawić się inne objawy, np. ból brzucha, żółtaczka, krwawienie z przewodu pokarmowego czy problemy z oddychaniem. Często jednak chorzy nie odczuwają żadnych dolegliwości, dlatego należy pamiętać, że pojawienie się powiększonych i twardych węzłów chłonnych, nawet jeśli nie towarzyszą im inne objawy, warto skonsultować z lekarzem. Powiększenie węzłów chłonnych szyi Chłoniak węzłów chłonnych szyi, podobnie jak chłoniaki zlokalizowane w innych miejscach (np. rak węzłów chłonnych pod pachami), wynika przede wszystkim z nieprawidłowego rozrostu limfocytów B, rzadziej z komórek T czy NK. Czynnikami sprzyjającymi rozwojowi choroby są także zakażenia, zwłaszcza wirusem Epsteina–Barr (EBV), wirusem niedoboru odporności (HIV), wirusem zapalenia wątroby typu C (HCV) oraz wirusem limfocytotropowym typu 1 (HTLV-1). Na tego typu nowotwory narażone są ponadto osoby mające częsty kontakt z benzenem, azbestem czy promieniowaniem jonizującym, cierpiące na schorzenia autoimmunologiczne (reumatoidalne zapalenie stawów, choroba Hashimoto) albo zaburzenia odporności. Znaczenie mają również czynniki genetyczne. Przerzuty raka z odległych narządów mogą powodować powiększenie węzłów chłonnych pach, pachwin czy szyi. Rokowania chłoniaka i przerzutów raka Rokowania w przypadku przerzutów raka węzłów chłonnych zależą od stopnia zaawansowania choroby, rodzaju nowotworu, a także wieku i stopnia sprawności chorego. W niektórych przypadkach, np. chłoniaka Hodgkina, zwanego niegdyś ziarnicą złośliwą, odpowiednie leczenie zapewnia utrzymanie w miarę dobrego komfortu życia przez długie lata. Pewne rodzaje chłoniaków (chłoniak z małych limfocytów, chłoniak grudkowy czy chłoniak strefy brzeżnej), jeśli nie powodują uciążliwych objawów, w ogóle nie wymagają leczenia, choć bardzo ważna jest obserwacja dynamiki rozwoju choroby. Rak węzłów chłonnych grozi bowiem przerzutami na inne narządy, co stanowi poważne zagrożenie dla zdrowia i życia. Kto częściej choruje na raka? Dowiesz się tego z filmu: Zobacz film: Wrodzone predyspozycje do zachorowania na raka. Źródło: 36,6. Leczenie chłoniaka i przerzutów raka węzłów chłonnych Leczenie chłoniaka musi być poprzedzone odpowiednim rozpoznaniem choroby, przede wszystkim na podstawie badania histopatologicznego i immunohistochemicznego węzła chłonnego, a często również wycinka odpowiedniej tkanki lub narządu. W celu doprecyzowania diagnozy konieczne bywa wykonanie analizy genetycznej lub molekularnej. Pomocne są też badanie cytologiczne i cytometria przepływowa materiału z biopsji węzła chłonnego, krwi obwodowej lub szpiku. W leczeniu chłoniaka najczęściej stosowane są chemio- i radioterapia. Niekiedy wykorzystuje się również wytwarzane laboratoryjnie przeciwciała monoklonalne skierowane przeciw antygenom obecnym na prawidłowych, jak i zmienionych nowotworowo limfocytach B. W celu przyspieszenia odnowy układu krwiotwórczego po chemio- lub radioterapii przeszczepia się czasami własne komórki macierzyste krwi obwodowej lub szpiku kostnego. Leczenie przerzutów raka do węzłów chłonnych zależy od pierwotnego ogniska nowotworowego.

Przejdź do zawartości AlgiChlorellaSpirulinaOwoce świataRośliny świataChorobyZdrowieForumSklepAlgiChlorellaSpirulinaOwoce świataRośliny świataChorobyZdrowieForumSklep Powiększone węzły chłonne szyi – leczenie domowe Powiększone węzły chłonne szyi – leczenie domowe Aktualizacja: 4 sierpnia 2022 Powiększone węzły chłonne szyi to częsty problem, z którym spotykają się lekarze podstawowej opieki zdrowotnej. Mając na uwadze fakt, że główną funkcją węzłów chłonnych jest zwalczanie drobnoustrojów, filtracja limfy i kontrola nad reakcjami immunologicznymi organizmu, może to łatwo sugerować, że będą one powiększać się przy wielu chorobach i infekcjach. Mogą one wskazywać zarówno na łagodne stany chorobowe, jak i na te ciężkie, np. o podłożu nowotworowym. Spis treściPowiększone węzły chłonne szyi – przyczynyPowiększone węzły chłonne szyi – leczenie domoweZiołolecznictwoOlejki eteryczneNaparyAlternatywne metody na powiększone węzły chłonne szyiBibliografia Powiększone węzły chłonne szyi – przyczyny Powiększone węzły chłonne szyi mogą wzbudzać niepokój. Najczęściej są one możliwe do wyczucia podczas dotykania tej okolicy, jednak w niektórych przypadkach przybierają takie rozmiary, że bez trudu można je zauważyć gołym okiem. Dzieje się tak, ponieważ ze względu na swoją funkcję gromadzą w sobie duże ilości limfocytów i komórek zapalnych, co powoduje ich obrzęk. Aż w 60% przypadków dolegliwość ta jest efektem zakażenia bakteryjnego, np. gronkowcami, paciorkowcami czy bakteriami gruźlicy. Często bywa również konsekwencją zakażenia wirusowego, zwłaszcza w przebiegu następujących chorób: ospa wietrzna; półpasiec; odra; różyczka; wirusowe zapalenie wątroby (WZW); mononukleoza zakaźna; cytomegalia; HIV; HSV. Nieco rzadziej przyczyną tego stanu będzie zakażenie pierwotniakowe (np. toksoplazmoza), bądź zakażenie grzybicze. Powiększenie węzłów chłonnych w okolicy szyi może towarzyszyć przewlekłemu przyjmowaniu niektórych leków, chorobom autoimmunologicznym oraz alergiom. Powiększone węzły chłonne szyi – leczenie domowe Zauważenie u siebie lub osoby bliskiej powiększonych węzłów chłonnych powinno stanowić wskazanie do wizyty u lekarza podstawowej opieki zdrowotnej. Zaleci on optymalne metody leczenia w zależności od przyczyny tego stanu i objawów. Warto jednak posiłkować się, mając powiększone węzły chłonne, domowymi sposobami, które często skutecznie uzupełniają leczenie podstawowe. Ziołolecznictwo Na pierwszy plan domowego leczenia powiększonych węzłów chłonnych wysuwa się ziołolecznictwo. To całkowicie naturalna i stosunkowo bezpieczna metoda, o ile pacjent nie wykazuje żadnych przeciwwskazań zdrowotnych do przyjmowania wybranych ziół. Przy powiększeniu węzłów chłonnych szyi nie ma takich obaw, ponieważ główną formą terapii będą okłady zewnętrzne. Bardzo dobrze sprawdzą się kompresy z następujących ziół: skrzyp polny; babka lancetowata; liście lepiężnika; liście nagietka. Najlepiej korzystać ze świeżych ziół, które wcześniej myjemy, suszymy i rozgniatamy do konsystencji papki. Przygotowany w ten sposób surowiec nakładamy na jałową gazę i przykładamy do bolącego miejsca na szyi. Ze skrzypu polnego ciężko będzie wykonać papkę, zatem 4 łyżki skrzypu umieszczany na sitku, a następnie sitko nad parą (np. gotującą się wodą w garnku) na około 7-8 minut. Wilgotne ziele nakładamy na gazę, a ją na węzły chłonne. Kolejną metodą może być nacieranie węzłów chłonnych oliwą świętojańską z dziurawca, bądź złotym olejem. Olejki eteryczne Olejki eteryczne wykazują nie tylko działanie lecznicze, ale i pięknie pachną. Nie bez powodu cieszą się tak dużą popularnością w kosmetologii i medycynie. Ich zdrowotne działanie opiera się na aromaterapii oraz oddziaływaniu składników aktywnych bezpośrednio na skórę. W przypadku powiększonych węzłów chłonnych rekomenduje się użycie olejku majerankowego, olejku pomarańczowego lub olejku jojoba. Doskonałym, naturalnym źródłem, jednych z najbardziej skutecznych olejków eterycznych jest czarnuszka siewna (Nigella Sativia). Olej z nasion czarnego kminku składa się one przede wszystkim z monoterpenoli, goryczek i cyneolu. Ich stężenie jest skomponowane tak, aby można było wykorzystać siłę aromaterapii, a zarazem przyjmować olej doustnie. Napary Osoby preferujące leczenie „od środka” mogą zdecydować się na picie naparów. Idealnie sprawdzi się przytulia, która zmniejsza obrzęki oraz likwiduje stany zapalne, także w obrębie węzłów chłonnych. Innymi skutecznymi ziołami są szałwia lekarska, skrzyp polny oraz kora dębu. Takie napary warto pić drobnymi łyczkami. Wcześniej jednak sprawdźmy, czy nie mamy przeciwwskazań zdrowotnych do ich spożywania. Wymienione zioła zalicza się jednak do bezpiecznych, dlatego podaje się je także kobietom w ciąży czy dzieciom. Alternatywne metody na powiększone węzły chłonne szyi W przypadku powiększonych węzłów chłonnych (zarówno na szyi, jak i w pozostałych okolicach ciała) dobrze sprawdzą się także: picie chłodnego soku z buraka (najlepiej przygotowanego własnoręcznie); napary z czosnku i miodu; spożywanie świeżych jagód, niezwykle bogatych w antyoksydanty; okłady z liści orzecha włoskiego (po wcześniejszym zmiażdżeniu ich i zalaniu przegotowaną wodą na 20 minut). Metody powinny być dobierane indywidualnie. Nie każda będzie uniwersalnym sposobem, który sprawdzi się zawsze. Metodą prób i błędów warto znaleźć tę optymalną dla swojego organizmu. Olej z czarnuszki w kapsułkach 100% naturalny Czarnuszka siewna (łac. Nigella sativa) jest naturalną substancją znaną od tysiącleci ze swoich właściwości. Wykorzystywana jest przy zmienionej chorobowo skórze. Działa antygrzybicznie, przeciwwirusowo, antyalergicznie, przeciwwrzodowo, ... Zobacz tutaj ... Bibliografia Pawelec K., Wiechecka J., Boruczkowski D., Diagnostyka różnicowa powiększonych węzłów chłonnych u dzieci, Nowa Pediatria, 3/2012. Prystupa A., Makaruk B., Miszczak M., Jojczuk M., Kurys-Denis E., Jodłowska-Jędrych B., Krupski W., Mosiewicz J., Diagnosis of lymphadenopathy based on a case report, Medycyna Ogólna, 1/2010. Stankiewicz C., Przerzuty do węzłów chłonnych szyi: klinika i leczenie, Polski Przegląd Otorynolaryngologiczny, 8/2011. Podziel się tym ze znajomymi! Podobne wpisy Page load link

Wyniki dla: zapalenie węzłów chłonnych Zapalenie węzłów chłonnych głowy i szyi Ze względu na różnorodność czynników zapalnych rozpoznanie jednostki chorobowej wyłącznie na podstawie stanu węzłów chłonnych głowy i szyi najczęściej jest niemożliwe. Źródłem trudności w praktyce klinicznej bywa zwłaszcza przewlekłe zapalenie węzłów chłonnych, które może wymagać wnikliwego postępowania diagnostycznego; dokładnego badania podmiotowego, przedmiotowego i badań dodatkowych, np. mikrobiologicznych, ultrasonograficznych, pobrania materiału do badania histopatologicznego, a także badań radiologicznych (w przypadku zmienionych chorobowo węzłów chłonnych będących w kontakcie z kością). Procesy patologiczne w węzłach chłonnych głowy i szyi Węzły chłonne uczestniczą w procesach, w które zaangażowany jest układ immunologiczny, pełniąc szczególną funkcję w walce z zakażeniem. Są polem działania wędrujących limfocytów i makrofagów, miejscem kontaktu limfocytów T i B z antygenami, gdzie – w odpowiedzi na antygen – dochodzi do aktywacji i transformacji komórek immunokompetentnych. Wczesny efekt reakcji na antygen stanowi zwiększenie przepływu krwi przez zajęte węzły. Jednak za powiększenie węzłów chłonnych odpowiadać może wiele czynników: odczynowych (w stanach zapalnych i alergiczno-reaktywnych), przerostowych lub nowotworowych. Powiększenie węzłów chłonnych może mieć charakter miejscowy lub uogólniony (gdy obejmuje minimum 2–3 obszary ciała). Regionalne powiększenie węzłów chłonnych wskazuje zwykle na miejscowy proces patologiczny, aczkolwiek niektóre choroby ogólnoustrojowe przebiegają ze zmienionymi odczynowo – charakterystycznymi dla nich – grupami węzłów chłonnych (np. mononukleoza zakaźna – węzły zauszne i karkowe, różyczka – węzły potyliczne i zauszne). Zazwyczaj powiększenie węzłów chłonnych głowy i szyi ma charakter odczynowy: jest odpowiedzią na bodźce zapalne – bakterie lub wirusy. W większości przypadków źródło zakażenia stanowią zmienione chorobowo tkanki przyzębia, zęby, kości szczęk, zatoki szczękowe, migdałki lub zakażone rany śluzówki i skóry. W okolicy szczękowo-twarzowej obserwuje się najczęściej powiększenie węzłów podżuchwowych. Więcej Zapalenie kości szczęk Zapalenie kości (ostitis) to proces chorobowy, który zajmuje stopniowo wszystkie składowe kości. Według dostępnych danych, blisko 90% przypadków zapaleń kości szczęk jest pochodzenia zębowego, gdzie źródłem zakażenia są zęby z miazgą zgorzelinową, zropiałe torbiele i in. Najczęstszym czynnikiem patogennym są bakterie, których działanie prowadzi do uszkodzenia naczyń krwionośnych i utworzenia mikrozakrzepów przyściennych, a następnie do zaczopowania naczyń anatomicznie końcowych, co uniemożliwia rozwój krążenia obocznego. Przepływ krwi w naczyniach doprowadzających zmniejsza się, ściany naczyniowe ulegają uszkodzeniu; w efekcie wzrasta wysięk pozanaczyniowy, co powoduje pogłębienie niedokrwienia kości. Zakażenie bakteryjne – na skutek upośledzenia równowagi układu krzepnięcia i fibrynolizy – prowadzi ponadto do rozwoju zespołu rozsianego wykrzepiania śródnaczyniowego; może przyczyniać się do powstania zmian zakrzepowych w układzie naczyniowym kości, niedokrwienia i martwicy kości. Wszystkie te procesy powodują zmiany zapalno-martwicze i rozwój zapalenia kości. Zapalenie kości szczęk – klasyfikacja Ze względu na czynnik przyczynowy wyróżnia się następujące zapalenia kości szczęk: zębopochodne pourazowe chemiczne krwiopochodne Uwzględniając przebieg – zapalenia kości szczęk dzieli się na ostre, przewlekłe i przewlekłe nawracające; ze względu na zasięg zapalenia – na ograniczone i rozlane. Tkanki martwicze tworzą bardzo korzystne warunki do namnażania bakterii. Zapalenia kości szczęk w większości przypadków powodowane są przez florę bakteryjną mieszaną, głównie paciorkowce. Sukcesywnie wzrasta jednak częstość zakażeń bakteriami Gram-ujemnymi opornymi na antybiotyki. U dorosłych i młodych dorosłych zapalenie kości szczęk obejmuje z reguły żuchwę, zapalenie krwiopochodne stwierdza się zwykle u niemowląt. Ostre zapalenie kości Ostre zapalenie kości (ostitis acuta) najczęściej ma gwałtowny przebieg z objawami ogólnymi i miejscowymi; stan ogólny pacjenta jest ciężki z nasilonym samoistnym bólem zajętej kości, wysoką temperaturą ciała, dreszczami, ogólnym osłabieniem, brakiem łaknienia. Zewnątrzustnie obserwuje się obrzęk i naciek tkanek miękkich w rzucie zmienionej zapalnie kości z objawami ostrego zapalenia pobliskich węzłów chłonnych. Wewnątrzustnie występuje rozpulchnienie i zaczerwienienie śluzówki w okolicach zajętej kości. Wraz z postępem zapalenia powstają ropnie (podokostnowe, podśluzówkowe) lub ropowica. W obrębie zajętej kości zęby są rozchwiane z objawami ostrego zapalenia ozębnej; w kieszonkach dziąsłowych występuje treść ropna. W przebiegu zapalenia żuchwy może dodatkowo wystąpić mrowienie z niedoczulicą wargi dolnej (tzw. objaw Vincenta). Gdy zapaleniem zostaną objęte mięśnie żwaczowe, może dojść do szczękościsku. Więcej Zapalenie jamy ustnej Termin „zapalenie jamy ustnej” oznacza proces zapalenia przewodu ustnego, to jest tej części ust, która zawiera dziąsła, podniebienie, policzki, wewnętrzną stronę ust i języka. Główne symptomy zapalenia jamy ustnej: • zwiększenie wydzielania śliny • cuchący oddech • krwawienie dziąseł • powiększenie węzłów chłonnych Więcej Nowotwory niezłośliwe jamy ustnej Nadziąślaki (epulides) – są to najczęściej obserwowane guzy występujące w obrębie dziąseł, ich etiologia nie jest do końca poznana, uważa się, że na ich powstawanie mają wpływ czynniki drażniące oraz wahania hormonalne. Charakterystyczną cechą we wszystkich rodzajach nadziąślaków jest nadmierny przerost śluzówki (hiperplazja). Nadziąślaki są nowotworami niezłośliwymi, które jedynie w niezmiernie rzadkich przypadkach ulegają zezłośliwieniu. Nadziąślak – rodzaje • nadziąślak ziarnisty (epulis granulomatosa) – uważa się, że powstaje w wyniku miejscowego urazu, innymi czynnikami mającymi znaczenie dla rozwoju tego naddziąślaka są inne towarzyszące choroby, np. brzeżne zapalenie przyzębia (parodontitis marginalis) oraz poziom hormonów, ponieważ zmiany te powstają do czterech razy częściej w u ciężarnych kobiet niż w pozostałych grupach pacjentów, dlatego niektórzy stosują nazwę naddziąślak ciężarnych (epulis gravidarum). W badaniach przeprowadzonych na zwierzętach doświadczalnych wykazano, że wzrost poziomu estrogenu i progesteronu powoduje zwiększoną proliferację komórek tkanek, które doznały urazu. Obserwuje się intensywny wzrost naddziąślaków ziarnistych u kobiet ciężarnych do 7. miesiąca ciąży włącznie – uważa się, że w tym czasie poziom estrogenu i progesteronu osiąga we krwi optymalny poziom do dalszego rozwoju, ponieważ w trakcie kolejnych miesięcy ciąży poziom wymienionych hormonów wzrasta, natomiast tempo wzrostu naddziąślaka ziarnistego nie zwiększa się. W badaniu histologicznym charakterystyczna jest płatowata struktura tkanki, w której obecna jest duża ilość naczyń włosowatych wypełnionych erytrocytami, w obrazie mikroskopowym widoczna jest wysoka infiltracja neutrofili oraz obecność komórek plazmatycznych i leukocytów. Powierzchnia zmiany jest często pokryta skrzepem zbudowanym w dużej mierze z fibryny. Długo utrzymujące się zmiany mają skłonność do włóknienia. Leczenie wymaga usunięcia zmiany wraz ze stykającą się z nią okostną, jeżeli zmiana objęła powierzchowny fragment kości, to również należy go usunąć. Zabieg przeprowadza się za pomocą skalpela, przy użyciu diatermii lub lasera CO2. Ponadto wdraża się leczenie parodontopatii oraz zaleca się polepszenie stanu higieny jamy ustnej. Nadziąślak ziarnisty ma dużą skłonność do nawracania. Przy nawrotach choroby zaleca się usunięcie sąsiednich zębów. Naddziąślaki u kobiet ciężarnych zaleca się badać histopatologicznie i usuwać dopiero po zakończeniu ciąży, ponieważ jego wycięcie w trakcie ciąży sprzyja jego nawrotom. Po zakończeniu leczenia zaleca się kontrolę kliniczną jamy ustnej, w celu zapobieżenia nawrotom guza. • nadziąślak włóknisty (epulis fibrosa) – uważany jest za kolejne stadium naddziąślaka ziarnistego, ze względu na podobne rozłożenie epidemiologicznych grup ryzyka, odnośnie wieku i stanu, w szczególności zaś częste jego występowanie u kobiet ciężarnych, poza tym w obrazie histologicznym nawracające formy naddziąślaka ziarnistego przyjmują formę naddziąślaka włóknistego. Podobnie jak w przypadku naddziąślaka ziarnistego, naddziąślaki włókniste mogą przechodzić na śluzówkę warg, koniuszka czy też brzegów języka. Ta forma naddziąślaka preferuje umiejscawiać się na powierzchni brodawek międzyzębowych, prowadzi to do hiperplazji dziąseł, na powierzchni zmiany obserwuje się nadżerki i owrzodzenia. Ponadto na zmianie występują blade plamy – w miejscach, gdzie guz jest gorzej ukrwiony. W obrazie histologicznym obserwuje się wielką ilość włókien kolagenowych oraz rzadko występujące naczynia włosowate, granulocyty występują pojedynczo. Czasami obecne są także zwapnienia lub skostnienia – dlatego ten rodzaj zmian zwany jest czasem nadziąślakiem włóknistym kostniejącym. Leczenie wygląda identycznie jak w przypadku naddziąślaka ziarnistego, należy jednak rozróżniać te dwie zmiany poprzez badanie histopatologiczne guza. • nadziąślak olbrzymiokomórkowy (epulis gigantocellularis) – ta forma rozwija się tylko i wyłącznie w obrębie dziąseł, zwykle na stronach bocznych łuków zębowych – obok zębów trzonowych i przedtrzonowych, występuje także u osób z bezzębiem. Zmiana ta przeważnie atakuje osoby pomiędzy 40 a 60 rokiem życia, jest częstsza u kobiet niż u mężczyzn. Naddząślak olbrzymiokomórkowy osiąga duże rozmiary – od 2 do 5 cm, czasem nawet ponad. Zmianie towarzyszy często zapalenie węzłów chłonnych spowodowane owrzodzeniem blisko położonej śluzówki. Ten rodzaj naddziąślaka częściej występuje w obrębie żuchwy. Zmiana oglądana bez użycia mikroskopu wygląda niemal identycznie jak w przypadku ziarniniaka ropnego; jest ona miękka w dotyku, o kolorze purpurowym, na powierzchni widoczne są plamki. Naddziąślak ten lekko krwawi, zdarza się czasem, że jego kolor zmienia się na brązowawy, w przeciwieństwie do innych naddziąślaków może on powodować zmiany w istocie zbitej kości, z którą sąsiaduje – nadżerka taka jest widoczna na zdjęciu rentgenowskim. W obrazie mikroskopowym widoczne są małe grupy nieregularnie rozłożonych wielkich komórek, często obserwuje się także płatowaty podział zmiany, występują jednojądrowe nacieki komórkowe oraz złogi syderyny. Komórki naddziąślaka wielkokomórkowego posiadają zdolności kościogubne, tak jak osteoklasty, dlatego obserwuje się erozję kości w ich przebiegu. Istnieje konieczność postawienia diagnozy różnicowej, ponieważ podobne objawy występują przy nadczynności przytarczyc – wystarcza oznaczenie poziom wapnia i fosforu we krwi lub poziom krążącego w niej parathormonu. Usunięcie chirurgiczne naddziąślaka wraz z zajętymi przez niego tkankami (zwłaszcza istotą zbitą kości) jest koniecznością, ponadto należy wykonać badanie histopatologiczne, pacjent musi zgłaszać się na regularne kontrole w celu wykluczenia nawrotów guza. • nadziąślak wrodzony (epulis congenita) W przeciwieństwie do pozostałych opisanych naddziąślaków jest guzem wrodzony, którego obecność stwierdza się już po 30. tygodniu życia płodowego. Nowotwór ten rozwija się wyłącznie w obrębie szczęki lub żuchwy, jednak częściej pojawia się w szczęce i dotyka dziewczynek 10 razy częściej niż chłopców. Za jego powstawanie obwinia się komórki mezodermalne o aktywności miofibroblastów. Nabłonek płaski pokrywający guz jest zawsze mocno spłaszczony. Guz ten ma kolor szarawo-czerwonawy, w obrazie mikroskopowym widać spore wieloboczne komórki z kwasochłonna cytoplazmą, obecne są także ziarnistości, jądra małe, położone centralnie ze zbitą chromatyną. Leczenie polega na wycięciu guza, badania nie wykazały jego nawrotów, nawet przy pozostawieniu jego części w ciele pacjenta. • nadziąślak szczelinowaty (epulis fissurata) – w przeciwieństwie do innych naddziąślaków powstaje on w większości przypadków wyniku długotrwałego podrażnienia śluzówki poprzez źle dopasowaną protezę osiadającą. Zmiana ta pojawia się wokół brzegów protezy. Występowanie tego rodzaju nadziąślaka u dzieci i młodzieży jest bardzo rzadko spotykane. Tak jak inne naddziąślaki występuje częściej u kobiet niż u mężczyzn. W obrazie makroskopowym widoczne są jakby pogrubione wałeczki błony śluzowej woków brzegów protezy, mogą występować owrzodzenia. W obrazie mikroskopowym widoczna jest tkanka łączna uboga w komórki – głównie jest to nabłonek płaski, nadmiernie rogowaciejący, czasami towarzyszy temu także hiperplazja nabłonka i przewlekłe zapalenie. W bardzo rzadkich przypadkach może dojść do metaplazji chrzęstnej, co może być przyczyną rozwoju rzadkiego nowotworu złośliwego – chrzęstniaka mięsakowatego (chondrosarcoma) – dlatego konieczna jest konsultacja patomorfologiczna. Leczenie polega na chirurgicznym usunięciu zmian za pomocą skalpela lub laserowo oraz badania pobranego wycinka nowotworu, ponadto konieczne jest wykonanie nowej protezy, ewentualnie poprawienie konstrukcji protezy używanej, tak, aby nie powodowała ona zmian chorobowych w obrębie błony śluzowej pacjenta. Więcej Badanie tkanek okołowierzchołkowych Stany patologiczne tkanek okołowierzchołkowych są łatwiejsze do zdiagnozowania niż choroby miazgi, ze względu na dużą liczbę mechanoreceptorów w tkankach okw. Dane uzyskane z wywiadu lekarskiego stanowią istotny czynnik rozpoznawczy, ale muszą zostać potwierdzone przedmiotowym badaniem stomatologicznym, obejmującym badanie wzrokiem i dotykiem, testy diagnostyczne, badanie radiologiczne. Badanie wzrokiem i dotykiem Badanie wzrokiem i dotykiem rozpoczyna się od badania powłok zewnętrznych; oceny ewentualnego obrzęku, wygórowania, rumienia, ich lokalizacji i bolesności, które mogą wskazywać na zapalenie ostre tkanek okw. Kolejny krok – badanie węzłów chłonnych (wielkość, bolesność uciskowa, konsystencja, przesuwalność względem podłoża i skóry) – ma duże znaczenie diagnostyczne: zmiany w węzłach chłonnych dowodzą zapalenia tkanek okw. (choroby miazgi nie powodują takich zmian). Badanie palpacyjne wykonuje się jednocześnie po lewej i prawej stronie żuchwy (pacjent w pozycji siedzącej; lekarz – stoi za głową pacjenta). Następnie przeprowadza się badanie wyrostka zębodołowego, wierzchołków korzeni i uzębienia. Ocenia się również stan ogólny uzębienia, przyzębia i poziom higieny jamy ustnej. Badanie zębów przeprowadza się z użyciem lusterka i zgłębnika, w dobrym oświetleniu sztucznym i po osuszeniu zębów. Badanie wzrokiem wyrostka zębodołowego skoncentrowane jest na obecności zaburzeń jego prawidłowej konfiguracji (wygórowań, obrzęku tkanek miękkich, przetok, zmian zabarwienia śluzówki). Badanie palpacyjne (symetrycznie dwoma palcami wskazującymi) okolicy przywierzchołkowej dwóch zębów (zdrowego i z podejrzeniem stanu zapalnego) ułatwia ocenę różnic, umożliwia stwierdzenie bolesności, wygórowań i in. Obecność przetok wskazuje na zapalenie ropne tkanek okw. W zapaleniach ostrych tworzenie przetok przebiega z towarzyszącymi burzliwymi objawami klinicznymi. W przypadku zapaleń przewlekłych proces może być bezobjawowy lub skąpoobjawowy. Ujście przetoki najczęściej znajduje się w okolicy szczytu korzenia zęba przyczynowego, rzadziej – w pewnym oddaleniu od niego, które może utrudniać rozpoznanie i ustalenie pochodzenia przetoki (może być konieczne wprowadzenie do przetoki środków cieniujących lub ćwieka gutaperkowego i wykonanie zdjęcia rentgenowskiego). Więcej Klasyfikacja kliniczna chorób tkanek okołowierzchołkowych 26 października 2021 --- Drukuj W literaturze istnieje wiele klasyfikacji chorób tkanek okołowierzchołkowych (okw.); starsze proponują podział histopatologiczny – np. klasyfikacja Geurtsena czy Wilgi, którą przez lata stosowano w polskiej stomatologii. Jednak w oparciu o objawy kliniczne nie można rozpoznać dokładnie wszystkich stanów chorobowych wyróżnionych w podziale histopatologicznym. Dowiedziono także, że istnieje spory odsetek niezgodności między rozpoznaniem klinicznym wg klasyfikacji Wilgi a obrazem histopatologicznym. W 1978 r. Barańska-Gachowska opracowała klasyfikację (z późniejszymi zmianami), która stany chorobowe tkanek okw. dzieli na ostre i przewlekłe. Klasyfikacja kliniczna i rozwój zapaleń tkanek okw. Klasyfikacja kliniczna chorób tkanek okw. wg Barańskiej-Gachowskiej wyróżnia zapalenia ostre i przewlekłe. Do zapaleń ostrych należą: zapalenie ostre początkowe zapalenie ostre ropne (ropień okołowierzchołkowy, ropień podokostnowy, ropień podśluzówkowy). Do zapaleń przewlekłych tkanek okw. zalicza się: zapalenie włókniste zapalenie ropne zapalenie ziarninowe lub ziarniniak torbiel okołowierzchołkowa zapalenie z osteosklerozą. Powstanie reakcji zapalnej i jej nasilenie zależy od bodźca patogennego, czasu jego działania i odporności tkanek okw. Silne bodźce, nawet jeśli ich oddziaływanie trwa krótko, powodują zapalenia ostre. Bodźce słabe działające długo przyczyniają się zwykle do zapaleń pierwotnie przewlekłych. Zapalenia ostre po krótkim czasie (do 7 dni) mogą przechodzić w przewlekłe, a zapalenia przewlekłe mogą ulegać zaostrzeniu. Poszczególne rodzaje ostrych i przewlekłych stanów zapalnych mogą przechodzić z jednej postaci w inną. Więcej Zmiany pęcherzowe w jamie ustnej – przyczyny Zmiany pęcherzowe na błonie śluzowej jamy ustnej mogą być wynikiem urazu, infekcji lub schorzeń związanych z działaniem układu immunologicznego. Pęcherze i pęcherzyki wykazują tendencję do łatwego pękania z pozostawieniem nadżerek lub owrzodzeń. Choroby pęcherzowe mogą być bolesne i dotyczyć pacjentów w każdym wieku. U dzieci i młodych dorosłych częściej jednak występują opryszczkowe zapalenia jamy ustnej i zmiany w przebiegu ospy wietrznej, a u starszych pacjentów częściej rozpoznaje się pęcherzycę, chorobę Duhringa czy pemfigoid błon śluzowych. Pierwotne opryszczkowe zapalenie jamy ustnej i dziąseł Pierwotne opryszczkowe zapalenie jamy ustnej i dziąseł (postać pierwotnego zakażenia HSV – herpes simplex virus) to najczęstsza infekcja wirusowa w jamie ustnej. Zazwyczaj powodowana jest przez wirus opryszczki zwykłej typu 1 (HSV-1), ale obserwuje się również zakażenia wirusem HSV typu 2 (tzw. typem genitalnym). HSV-1 łatwo rozprzestrzenia się przez ślinę; źródłem zakażenia może być osoba chora lub nosiciel bezobjawowy. Infekując komórki nabłonka śluzówki jamy ustnej wirus HSV przyczynia się do powstawania śródnabłonkowych pęcherzyków, które pękają i pozostawiają strupy na wargach lub nadżerki w jamie ustnej. Zmianom towarzyszy obrzmienie i zaczerwienienie dziąseł; może wystąpić gorączka, ból głowy i powiększenie szyjnych węzłów chłonnych. Po wyleczeniu zakażenia pierwotnego utajony HSV rezyduje w tkance nerwowej i innych tkankach okolicy ustno-twarzowej. Więcej AIDS – objawy w jamie ustnej AIDS (acquired immunodeficiency syndrome), czyli zespół nabytego niedoboru odporności, jest chorobą wywołaną przez retrowirus HIV (human immunodeficiency virus) – ludzki wirus niedoboru odporności. Pacjenci z HIV/AIDS są szczególnie narażeni na choroby jamy ustnej. Manifestacja AIDS w jamie ustnej może być różnorodna; najczęściej występują kandydozy, leukoplakia włochata, mięsak Kaposiego i zakażenia przyzębia. Zmiany w ich przebiegu mogą stanowić pierwsze objawy zakażenia HIV i jego progresji. Według dostępnych danych, objawy ustno-twarzowe związane z HIV/AIDS występują w 30–80% przypadków.[1] Objawy w jamie ustnej związane z HIV/AIDS Do objawów silnie związanych z wirusem HIV zalicza się: kandydozę jamy ustnej (rumieniową i rzekomobłoniastą) leukoplakię włochatą mięsak Kaposiego powiększenie węzłów chłonnych (lymphadenopatia); chłoniak nieziarniczy (non-Hodkin lymphoma; NHL) choroby przyzębia; wrzodziejące zapalenie dziąseł i przyzębia. Wśród objawów rzadziej związanych z zakażeniem wirusem HIV wymienia się: zakażenia związane z Mycobacterium avium-intracellulare lub Mycobacterium tuberculosis ciemne przebarwienia błony śluzowej jamy ustnej wrzodziejące zapalenie błony śluzowej jamy ustnej niecharakterystyczne owrzodzenia w jamie ustnej Objawy w jamie ustnej obserwowane są nie tylko u pacjentów chorych na AIDS – mogą również poprzedzać ogólne objawy kliniczne choroby u zakażonych wirusem HIV. Więcej Tradycyjne leki ziołowe mogą wspomóc leczenie raka jamy ustnej Tradycyjne leki ziołowe mogą wspomóc leczenie raka jamy ustnej – konkretnie raka płaskonabłonkowego, najczęstszego nowotworu jamy ustnej. Do takiego wniosku doszli badacze z uniwersytetów w Tajwanie i w Chinach. Co ciekawe – tradycyjne leki ziołowe mogą być skuteczne nie tylko jako środki wspomagające konwencjonalne leczenie onkologiczne w stomatologii, ale również – stosowane samodzielnie. Naukowcy odkryli, że tradycyjne roślinne leki są zdolne do modulowania przekazywania sygnałów na ścieżkach komunikacji na poziomie komórkowym i molekularnym. Sygnały te są odpowiedzialne za rozwój złośliwości nowotworu i za przeżywanie zmutowanych komórek. Ponadto leki ziołowe zapewniają lepszą kontrolę złośliwości raka płaskonabłonkowego jamy ustnej i klinicznych powikłań, które pojawiają się po leczeniu tego nowotworu metodami konwencjonalnymi; przykładowo – niepożądanym następstwem radioterapii może być kserostomia i zapalenie śluzówki jamy ustnej. Rak płaskonablonkowy – najczęściej spotykany nowotwór jamy ustnej Odkrycie to daje nadzieję na opracowanie nowych strategii terapeutycznych lub udoskonalenie już istniejących w obszarze wyjątkowo wymagającym nowych rozwiązań – rak płaskonabłonkowy jest bowiem najczęściej występującym nowotworem jamy ustnej. Może lokalizować się w jamie ustnej, ale też w obszarach do niej przyległych: części ustnej gardła, nosogardzieli, krtani i śliniankach. Więcej Choroby ślinianek Ślinianki to gruczoły wydzielnicze. Są dobrze unerwione i unaczynione, szybko reagują na zmiany równowagi wewnętrznej ustroju i same mają na nią wpływ. Kiedy chorują, w jamie ustnej zachodzą niekorzystne zjawiska, które mogą z czasem rzutować na funkcjonowanie innych obszarów organizmu. Dzieje się tak, ponieważ: ślinianki poprzez układ chłonny, krwionośny i nerwowy oraz obszar przestrzeni międzypowięziowych są powiązane bezpośrednio lub pośrednio z resztą ciała; zaburzenia w wydzielaniu śliny i zmiana jej jakości przekładają się na kondycję śluzówki wyściełającej jamę ustną oraz zębów, co z kolei wpływa na zdrowie wielu układów wewnętrznych. Trzeba pamiętać, że ślina nie tylko ułatwia rozdrabnianie pokarmu w procesie żucia, ale również pełni inne role: omywa wnętrze jamy ustnej, nawilża tkanki, chroni przed uszkodzeniami śluzówki, zabezpiecza przed zbyt szybkim osadzaniem się bakteryjnego biofilmu i działa jak bufor zapewniający właściwą wartość pH w jamie ustnej. Zatem kiedy ślinianki niedomagają, reperkusje tego stanu organizm odczuwa bardzo szybko. Choroby ślinianek mogą być wywołane przez: Wirusy – powodowane przez nie schorzenia to: Świnka, zwana też nagminnym zapaleniem ślinianek – z ostrym początkiem, objawami ogólnoustrojowymi, gorączką, zajmująca najpierw ślinianki z jednej strony głowy, a po 2-3 dniach – z drugiej, powodująca silną bolesność w okolicy przyusznej i podżuchwowej oraz obrzęk ślinianek przyusznych, a czasem także ślinianek podżuchwowych czy dna jamy ustnej. Raz przebyta, daje odporność na całe życie. Zapalenia gruczołów ślinowych – mogą to być skutki zakażenia różnymi wirusami, np. grypy, żółtaczki, anginy opryszczkowej, enterowirusów i najczęściej dotyczą ślinianek przyusznych. Mogą pojawić się raz, przyjąć postać ostrą i zniknąć, ale mogą też mieć charakter nawrotowy lub wejść w stan przewlekły. Cytomegalia ślinianek – choroba wrodzona lub nabyta, która przy pierwotnym zakażeniu może być śmiertelna dla noworodków lub osób z niedoborem odporności i na którą – jak na razie – nie mamy skutecznego lekarstwa. Objawami może przypominać grypę lub mononukleozę, z gorączką, powiększeniem węzłów chłonnych, zapaleniem gardła i powiększeniem ślinianek – najczęściej przyusznych. Bakterie – skutkiem zakażenia nimi mogą być: Ostre ropne zapalenie ślinianek – to rezultat krwiopochodnego zakażenia. Przyczyna znalezienia się bakterii w ustroju może być błaha, np. niewielkie uszkodzenie w obszarze twarzoczaszki, zerwana ciągłość tkanek podczas zabiegu dentystycznego lub poważna, np. zakażenie ogólnoustrojowe gronkowcem. Choroba przebiega z symptomami ogólnymi, szczególnie burzliwie u niemowląt, a objawia się silnym obrzękiem ślinianki, bólem, biegunką, dreszczami, wysoką gorączką, szczękościskiem oraz tkliwością okolicy ślinianki. Nawracające zapalenie ślinianki przyusznej – może to być konsekwencja wielu różnych schorzeń: mukowiscydozy, zakażenia wirusowego ogólnoustrojowego lub obejmującego tylko ślinianki, gośćca, schorzeń autoimmunologicznych, zaburzeń neurowegetatywnych. Początek może być bezobjawowy lub nastąpić nagle, np. pod wpływem jedzenia czy nadejścia chłodnego frontu atmosferycznego. Do zaostrzeń i nawrotów może dochodzić nawet kilkanaście razy w roku, powodując tkliwość i powiększenie gruczołu ślinowego oraz suchość w jamie ustnej. Czynniki inne lub nieznane, których skutkiem są: Nowotwory ślinianek – ich przyczyny najczęściej pozostają nieznane, ale pod uwagę brane są zmiany zachodzące w starzejącym się ustroju i kontakt z chemikaliami podczas pracy zawodowej. Najczęściej pojawiają się u osób po 60-tym roku życia. Guzy ślinianek mogą być łagodne (ok. 3/4 przypadków) lub – rzadziej – złośliwe. Kiedy urosną, objawiają się jako charakterystyczne, obłe uwypuklenia tkanek. Kamica ślinianek – kamienie mogą pojawić się w śliniankach po jednej stronie głowy lub obustronnie. Ich powstawanie łączy się z przebytymi stanami zapalnymi ślinianek, zwężeniem przewodów odprowadzających ślinę, zmianą właściwości śliny czy wytrącaniem się w niej związków mineralnych. Mogą powodować ból, niekiedy silny, o charakterze kolki, powiększenie i obrzęk ślinianki oraz blokować światło przewodu wyprowadzającego wytworzoną ślinę. Więcej Czy wiesz, że... Aparatem na zęby, zdjęcia nie zrobisz. Trzeba cieszyć się dniem dzisiejszym, bo jutro mogą Cię boleć zęby. W Japonii "yaeba" czyli "krzywe zęby" są uważane za urocze i atrakcyjne. Nastolatki często poddają się operacji wykrzywienia zębów, by wyglądać bardziej atrakcyjnie. FAQ

zapalenie węzłów chłonnych szyi forum